حجت الاسلام و المسلمين حاج آقا جواد گلپايگانى در اين خصوص گفتند:

«از نظر عبادت و توجه به ذات اقدس الهى در مرحله‌اى بود كه دائما با قرآن انس داشتند و غالبا روزى دو سه جزء قرآن مى‌خواندند و هنگام خواندن قرآن حالت خاصى داشتند كه ما به حال ايشان غبطه مى‌خورديم در طول زندگيشان نماز شب ايشان ترك نشد هميشه قبل از اذان صبح بيدار بودند شايد حدود هفتاد سال ايشان موفق بودند كه پيش از نماز صبح به حرم مشرف شوند و نماز صبح را به جماعت را در حرم بخوانند.»

معظم له احترام و خضوع خاصى در مقابل قرآن داشتند. و روى همين تواضع عظيم و ارادت نسبت به قرآن ايشان به قاريان هم احترام خاصى قائل بودند. نقل مى‌كنند: با وجود اينكه ايشان در بعد علمى و مرجعيت در مرتبه بالائى بودند يك بار جوان نوزده يا بيست ساله‌اى آمد خدمت آقا، اين جوان از قراء مصر بود. و در قرائت قرآن نفر اول شده بود اقا به اين جوان فرمودند: من سوره حمد را مى‌خوانم، شما ببينيد من درست مى‌خوانم يا نه؟ و پيش جمعيت بلندبلند شروع به خواندن سوره حمد كردند، آن جوان قرائت آقا را تصديق كرده و گفت: قرائت شما شبيه قرائت اهل حجاز است.

خلاصه معظم له از بس با قرآن مأنوس بود. نور قرآن سراپاى وجودش را گرفته بود.

و رنگ خدائى به خود گرفته بود. و نور قرآن در تمام اعمالش مشهود بود. آرى آنكه با قرآن نشيند با خدا نشيند و كلام خدا شنود رنگ خدائى به خود گيرد.