آقا جواب سلام را دادند و احوالپرسى فرمودند و دوباره شروع به قرائت قرآن نمودند. بعد از چند دقيقه مجددا فرمودند: آيا قرآن مى‌خوانى؟ و دقايقى تأمل كردند و بعد با آرامش و وقار مخصوص به خودشان به اين مضمون فرمودند: مى‌دانى اين خوب نيست كه اين ماه بگذرد و ما يك ختم قرآن نكنيم.»

آن بزرگوار بكّاء و بسيار پرگريه بود و به سرعت قطرات اشك بر محاسن شريفشان جارى مى‌گرديد.

شخصى چند ماه قبل از ارتحالشان به حضورشان عرض كردند كه با چشم گريان دعا كنند. ايشان فرمودند: خداوند اين لطف را كرده كه چشم من گريان است و اشك من خشكيده نشده است.[1]

[1]- خورشيد آسمان فقاهت و مرجعيت، ص 211/ 212.