پنجم- وقتى بحيوان برسد كه مرده باشد، يا اگر زنده است باندازه سر بريدن آن وقت نباشد و چنانچه باندازه سر بريدن وقت باشد و سر حيوان را نبرد تا بميرد حرام است.

مسئله 2611- اگر دو نفر حيوانى را شكار كنند، و يكى از آنان مسلمان و ديگرى كافر باشد آن حيوان حلال نيست و اگر هر دو مسلمان باشند و يكى از آندو نام خدا را ببرد و ديگرى عمدا نام خدا را نبرد، آن حيوان حلال نيست بنابر احتياط لازم.

مسئله 2612- اگر بعد از آنكه حيوانى را تير زدند مثلا در آب بيفتد و انسان بداند كه حيوان بواسطه تير و افتادن در آب جان داده، حلال نيست بلكه اگر شك كند كه فقط براى تير بوده يا نه، حلال نمى‌باشد و اگر حيوانى را شكار كنند و از نظر ناپديد شود و بعد از آن مرده آن حيوان پيدا شود اگر بدانند كه موت آن فقط مستند به سلاح شكار بوده حلال است ولى اگر احتمال دهند كه سلاح شكار به ضميمه چيز ديگر سبب مرگ حيوان شده محكوم بنجاست و حرمت است.

مسئله 2613- اگر با سگ غصبى يا اسلحه غصبى حيوانى را شكار كند، شكار حلال است و مال خود او مى‌شود ولى گذشته از اينكه گناه كرده، بايد اجرت اسلحه يا سگ را بصاحبش بدهد.

مسئله 2614- اگر با شمشير يا چيز ديگرى كه شكار كردن با آن صحيح است با شرطهائى كه در مسئله (2610) گفته شد، حيوانى را دو قسمت كنند، و سر و گردن در يك قسمت بماند و انسان وقتى برسد كه حيوان جان داده باشد؛ هر دو قسمت حلال است و همچنين است اگر حيوان زنده باشد ولى باندازه سر بريدن وقت نباشد اما اگر باندازه سر بريدن وقت باشد و ممكن باشد كه مقدارى زنده بماند؛ قسمتى كه سر و گردن ندارد حرام و قسمتى كه سر و گردن دارد؛ اگر سر آنرا بدستورى كه در شرع معين شده ببرند حلال وگرنه آن هم حرام ميباشد.

مسئله 2615- اگر با چوب يا سنگ يا چيز ديگرى كه شكار كردن با آن صحيح نيست؛ حيوانى را دو قسمت كنند، قسمتى كه سر و گردن ندارد حرام است و قسمتى كه سر و گردن دارد، اگر زنده باشد و ممكن باشد كه مقدارى زنده بماند و سر آنرا