چهارم- كفارى كه اگر زكوة به آنان بدهند بدين اسلام مايل ميشوند، يا در جنگ بمسلمانان كمك ميكنند ولى بعيد نيست كه اعطاء و دادن اين قسم مخصوص بامام (عليه السلام) باشد.

پنجم- خريدارى بنده براى آزاد كردن.

ششم- بدهكارى كه نميتواند قرض خود را بدهد.

هفتم- سبيل اللّه يعنى هر كار خير و عمل نيكى كه از شارع مقدس نسبت به آن تشويق شده باشد مثل ساختن مدرسه علوم دينيه و پل و منزلگاه برى مسافرين و زوار و مسجد و دار الايتام و تعظيم شعائر و طبع كتب دينى و نشر معارف اسلامى و هر كارى كه موجب تقرب بخداوند متعال باشد.

هشتم- ابن السبيل يعنى مسافرى كه در سفر درمانده شده و احكام اينها در مسائل آينده گفته خواهد شد.

مسئله 1934- جايز است در يكدفعه مقدارى زكوة بفقير بدهند كه غنى شود ولى اگر بمقدار مخارج يكسال گرفت بعد نميتواند، تا بقدر مخارج سال دارد بگيرد.

مسئله 1935- كسيكه مخارج سالش را داشته، اگر مقدارى از آنرا مصرف كند و بعد شك كند كه آنچه باقى مانده باندازه مخارج سال او هست يا نه نميتواند زكوة بگيرد.

مسئله 1936- صنعتگر يا مالك يا تاجرى كه درآمد او از مخارج سالش كمتر است؛ ميتواند براى كسرى مخارجش زكوة بگيرد، و لازم نيست ابزار كار، يا ملك يا سرمايه خود را بمصرف مخارج برساند.

مسئله 1937- فقيرى كه خرج سال خود و عيالاتش را ندارد؛ اگر خانه‌اى دارد كه ملك او است و در آن نشسته؛ يا مال سوارى دارد، چنانچه بدون اينها نتواند زندگى كند، اگرچه براى حفظ آبرويش باشد، ميتواند زكوة بگيرد و همچنين است اثاث خانه و ظرف و لباس تابستانى و زمستانى و چيزهائيكه به آنها احتياج دارد و فقيرى كه اينها را ندارد، اگر باينها احتياج داشته باشد، ميتواند از زكوة خريدارى نمايد.