دهد.

سوم- آنكه در ماه رمضان غسل جنابت را فراموش كند و با حال جنابت يك روز يا چند روز روزه بگيرد.

چهارم- آنكه در ماه رمضان بدون اينكه تحقيق كند صبح شده يا نه؛ كارى كه روزه را باطل ميكند انجام دهد؛ بعد معلوم شود صبح بوده. و نيز اگر بعد از تحقيق با اينكه گمان دارد صبح شده، كارى كه روزه را باطل ميكند انجام دهد؛ بعد معلوم شود صبح بوده قضاى آنروزه بر او واجب است. بلكه اگر بعد از تحقيق شك كند كه صبح شده يا نه يا ظن پيدا كند بآنكه صبح نشده و كارى كه روزه را باطل ميكند انجام دهد بعد معلوم شود صبح بوده احتياط واجب آنست كه قضاى روزه آنروز را بجا آورد.

پنجم- آنكه كسى بگويد صبح نشده و انسان بگفته او كارى كه روزه را باطل ميكند انجام دهد، بعد معلوم شود صبح بوده است.

ششم- آنكه كسى بگويد صبح شده و انسان بگفته او يقين نكند، يا خيال كند شوخى ميكند و كارى كه روزه را باطل ميكند انجام دهد، بعد معلوم شود صبح بوده است.

هفتم- آنكه كور و مانند آن بگفته ديگرى افطار كنند، بعد معلوم شود مغرب نبوده است.

هشتم- آنكه در هواى صاف بواسطه تاريكى يقين كند كه مغرب شده و افطار كند، بعد معلوم شود مغرب نبوده است و اگر شك داشته باشد كه مغرب شده و افطار كند و معلوم شود مغرب نبوده كفاره هم واجب است. ولى اگر در هواى ابر بگمان اينكه مغرب شده افطار كند، بعد معلوم شود مغرب نبوده، قضا لازم نيست.

نهم- آنكه براى خنك شدن، مضمضه كند يعنى آب در دهان بگرداند و بى‌اختيار فرورود و اگر بيجهت مضمضمه كند و فرورود احتياط لازم قضا است.

ولى اگر فراموش كند كه روزه است و آبرا فرودهد يا براى وضو مضمضه كند و