قدمه الايسر و قال: أستغفر اللَّه ربّى و أتوب إليه.

ثمّ كبّر و هو جالس، و سجد السّجدة الثّانية، و قال كما قال في الأولى.

و لم يضع شيئا من بدنه على شي‌ء منه في ركوع و لا سجود و كان مجنّحا.

و لم يضع ذراعيه على الأرض.

فصلّى ركعتين على هذا، و يداه مضمومتا الأصابع، و هو جالس في التّشهّد.

فلمّا فرغ من التّشهّد سلّم و قال: يا حمّاد هكذا صلّ‌[1].

حديث 39-

حماد بن عيسى گويد: روزى امام صادق 7 به من فرمود: مى‌توانى خوب نماز بخوانى؟

گفتم: اى آقاى من! من كتاب حريز را در باره نماز حفظ كرده‌ام.

فرمود: بر تو باكى نيست، برخيز نماز بخوان.

گويد: برابر آن حضرت رو به قبله ايستادم و تكبير نماز گفتم و ركوع و سجود نمودم.

امام فرمود: اى حمّاد! خوب نماز نمى‌خوانى! چه اندازه براى مرد زشت است كه شصت يا هفتاد سالش شود و يك نماز كامل و تمام بپا ندارد! حمّاد گويد: پيش خود خوار شدم و گفتم قربانت گردم: نماز را به من بياموز.

امام صادق 7 تمام قد رو به قبله ايستاد و دو دست را بر روى دو رانش، پائين‌

[1] الكافى: 3/ 311، ح 8- التهذيب: 2/ 81، ح 69- الصدوق في أماليه: ص 337، ح 13، مجلس 64- الفقيه: 1/ 300، ح 915.