در روايت است كه ابو ذر در كنار كعبه بود، فرمود: من جندب بن سكن هستم، مردم گرد او جمع شدند، گفت: هر كه قصد سفر دارد بمقدار كافى توشه بر مى‌دارد، آيا براى سفر آخرت توشه‌اى كه براى شما لازم است و كارتان را اصلاح كند بر نمى‌داريد؟

مردى گفت: ما را راهنمايى كن؛ ابو ذر گفت: روزيهاى گرم را روزه بداريد، و براى كارهاى مهم حج كنيد، در تاريكى دل شب براى تاريكى قبر دو ركعت نماز گزاريد، يا سخن خيرى بگوييد، يا از سخن شرى احتراز كنيد يا صدقه‌اى به بينوايى دهيد تا در روز سخت قيامت نجات يابيد، مال خود را دو قسمت كنيد، يكى را براى خانواده خود خرج نماييد و يكى را براى آخرت خود بذل كنيد، و غير از اين دو مصرف جز زيان نخواهد داشت. در دنيا دو گونه سخن بيش نگوئيد سخنى كه براى كسب و در آمد حلال ضرورى باشد و كلمه‌اى كه براى آخرت توشه است، و ديگر هر چه گويى ضرر است، بعد گفت: غصه و فكر روز نيامده مرا كشت (يعنى روز قيامت).

لقمان به فرزند گفت: پسرم! دنيا دريايى ژرف است كه مردمى بسيار در آن غرق گشته‌اند، كشتى نجاتت را ايمان بخدا و بادبانش را توكل، و توشه‌ات را در آن‌