همواره بد مى‌كند و سپس عذر مى‌خواهد.

(1) 5. امام باقر 7 در تفسير آيه شريفه‌ وَ قُولُوا لِلنَّاسِ حُسْناً فرمود: به مردم بگوئيد آنچه را كه دوست داريد به شما بگويند، زيرا خداوند فحش دهنده و بدزبان را دوست ندارد زبان خود را از بدگوئى مؤمنان نگهداريد، خداوند همچنين سائل حريص و پررو را هم دوست نمى‌دارد، و افراد آبرومند و بردبار و عفيف مورد علاقه پروردگار مى‌باشند.

(2) 6. فرمود: هر دروغى حرام است مگر اينكه در دروغ سودى براى مؤمن باشد و يا بخواهى از دين و عقيده مسلمانان دفاع كنى.

(3) 7. امام صادق 7 فرمود: هر گاه سه نفر دور هم اجتماع كرديد يكى از شما با ديگرى آهسته صحبت نكند، زيرا نفر سوم ناراحت مى‌گردد.

(4) 8. فرمود: در غيبت برادرت در باره او چنان صحبت كن كه دوست دارى در غيبت تو سخن گويند و از او درگذر همان طور كه دوست دارى از شما درگذرند و عمل درست همين است و در زندگى چنان كن كه از كارهاى خود پاداش بگيرى نه اينكه مجرم شناخته شوى.

(5) 9. رسول اكرم 6 فرمود: عرض و آبروى مؤمن مانند مال و خون او محترم مى‌باشد و نبايد متعرض حيثيت او شد.

(6) 10. فرمود از لغزشهاى مؤمنين زياد سخن نگوئيد، هر كس دنبال لغزشهاى آنها برود و اشتباهات آنها را در مجالس به عنوان عيب‌جوئى بگويد خداوند او را رسوا مى‌كند و لو در خانه‌اش باشد.

(7) 11. على 7 فرمود: اگر من بتوانم بين دو نفر را اصلاح كنم بهتر است از اينكه دو دينار صدقه بدهم.

(8) 12. امام باقر 7 فرمود: حق مؤمن بر برادر مؤمن اين است كه او را سير كند و بدن او را بپوشاند، و اندوهش را برطرف سازد، و دينش را عطا كند و هر گاه از جهان درگذشت نسبت به زن و فرزند او مساعدت داشته باشد.

(9) 13. امام صادق 7 فرمود: صدقه‌اى كه خداوند دوست دارد اصلاح بين‌