باب اول‌

در اين باب آياتى را ذكر مى‌كنيم كه شامل اهتمام فرشتگان گرامى به محاسبه نفس و حفظ اعمال است.

خداى بزرگ فرموده است: وَ إِنَّ عَلَيْكُمْ لَحافِظِينَ كِراماً كاتِبِينَ يَعْلَمُونَ ما تَفْعَلُونَ‌ (انفطار- 10) بدرستى كه بر شما نگهبانانى است كه نويسندگان گرامى هستند مى‌دانند آنچه را كه مى‌كنيد.

و نيز فرموده است‌ إِذْ يَتَلَقَّى الْمُتَلَقِّيانِ عَنِ الْيَمِينِ وَ عَنِ الشِّمالِ قَعِيدٌ ما يَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلَّا لَدَيْهِ رَقِيبٌ عَتِيدٌ (ق- 17- 18) هنگامى كه آن دو فراگيرنده بر راست و چپ نشسته فراگيرند، هيچ سخنى بر دهن نگذرد مگر نزد او نگهبانى است آماده.

إِنَّا كُنَّا نَسْتَنْسِخُ ما كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ‌ (جاثيه- 29) همانا ما آنچه را شما انجام مى‌داديد و عمل مى‌كرديد ما مى‌نوشتيم‌[1].

پس خوددارى از ارتكاب جرائم و گناهان واجب، و پاك ساختن كارنامه اعمال كه به دست فرشتگان گرامى است احتياطى لازم است.

[1] سيد بن طاوس به آيات كمى استناد كرده كه ما اين نقيصه را در فصولى كه خود در پايان كتاب افزوده‌ايم جبران نموده‌ايم.