علم‌زدگى مبتلا شده و به جاى اينكه او علم را وسيله قرار دهد هدف قرار داده و لذا خدا را فراموش نموده و وقتى از اين خواب گران بيدار خواهد شد كه سودى نخواهد داشت و به آنها خواهند گفت‌ وَ لكِنْ ظَنَنْتُمْ أَنَّ اللَّهَ لا يَعْلَمُ كَثِيراً مِمَّا تَعْمَلُونَ وَ ذلِكُمْ ظَنُّكُمُ الَّذِي ظَنَنْتُمْ بِرَبِّكُمْ أَرْداكُمْ فَأَصْبَحْتُمْ مِنَ الْخاسِرِينَ‌[1]

آيا مراقب همان شاهد است؟

خداوند در آيه 5 سوره طارق مى‌فرمايد إِنْ كُلُّ نَفْسٍ لَمَّا عَلَيْها حافِظٌ (هيچ نفسى نيست مگر بر آن نگهبانى است) در اينجا حافظ نگهبان كه بصورت مفرد استعمال شده و نكره ولى در آيه 10 سوره انفطار فرموده‌ وَ إِنَّ عَلَيْكُمْ لَحافِظِينَ‌ (همانا بر شما نگهبانانى گمارده شده) پس از نكره بودن كلمه «حافظ» در آيه 5 سوره طارق و جمع بودن آن (حافظين) در آيه 10 سوره انفطار فهميده مى‌شود نگهبانان انسان به يك يا دو فرد منحصر نمى‌شود و نكته مهم اين است كه در اين آيات كه ضبط اعمال و نوشتن كردار و گفتار انسانها را گوشزد مى‌فرمايد اشاره به نام «ملك» و فرشته نشده بلكه لغات‌

[1] بر خلاف عده‌اى كه بى‌خدايى را برگزيده و يا او را فراموش نموده مى‌گويند به دور زمين يا كره ماه هم كه رفتيم يا رفته‌اند، خدا يا فرشته‌اى را نديده‌اند. گروهى معتقد و مؤمن به وجود آفريننده و حافظ اعمال در روز جزا خواهند گفت: إِنِّي ظَنَنْتُ أَنِّي مُلاقٍ حِسابِيَهْ‌.( حاقه- 20) من ملاقات اين روز حساب را اعتقاد داشتم. به همين جهت اين چنين كس در عيش و زندگى خوش خواهد بود.( فَهُوَ فِي عِيشَةٍ راضِيَةٍ)