چو اين پاسخ شنيد آن شاه صفدر

مبارز خواست از آن قوم كافر

هزار و صد تن از تيغش در آن دم‌

شدند از دشت كين سوى جهنّم‌

فتاد از كار مرد و تيغ و باره‌

ز رزم شه همى جستند چاره‌

چو ديد آن بدگهر سردار گمراه‌

كه خون ميبارد از تيغ يد اللَّه‌

بگفت اى جنگيان برگزيده‌

چنين رزم‌آورى گردون نديده‌

به هم رزمى نبرد اين مظفّر

براى هيچ كس نبود ميسّر

بود زور نبى در بازوى او

دل حيدر بود، در پهلوى او

نباشد چاره با اين شاه منصور

در اين هنگامه غير از جنگ جمهور

شدند آن قوم بيدين چار قسمت‌

به قصد قتل آن سلطان رحمت‌

به تيغ و تير و سنگ و نيزه جمله‌

به شاه انس و جان بردند حمله‌

هماى جان زهرا و پيمبر

عقاب آسا ز پيكان گشت پرتو

چو آن لشكر شكن سلطان بى‌يار

بديد آن كار ز آن قوم ستمكار

حسامش ريخت سر ز ابطال اعراب‌

چو تيغ حيدر اندر بدر و احزاب‌

شد از شمشير عشق لاابالى‌

ز گردان عرب آن دشت خالى‌

گر از آسا شد آن لشكر گريزان‌

همه از بيم تيغش اشك ريزان‌