جوانى شد برون از خرگه عشق‌

كه بابش رفته بود اندر ره عشق‌

چو ديد آن نوجوان را شاه بى‌يار

چنين فرمود با آن جمع حضّار

كه اين نورسته بابش كشته گشته‌

در اين ميدان به خون آغشته گشته‌

مبادا مام اين يك دانه فرزند

بود مكروه طبعش جنگ دلبند

جوان گفت اى شفيع روز محشر

مرا مادر زره پوشيده در بر

چو خواهد رو سفيدى نزد زهرا

روان گردم بسوى جنگ اعدا

سوى ميدان روان شد آن جوانمرد

برآورد از دمار كوفيان گرد

گرفت از قوم دون خون پدر را

براه شاه داد آنگاه سر را

سر فرزند چون مادر بديدى‌

سپند آسا ز جاى خود جهيدى‌

ز خرگه شد برون با چوب دستى‌

سوى ميدان روان چون پيل مستى‌

بگفتا من عجوز شاه عشقم‌

همانا پايمال راه عشقم‌

بدين پيرىّ و ضعف اى قوم بيدين‌

حمايت خواهم از فرزند ياسين‌

دو تن با ضرب چون آن پير درهم‌

فرستاد آن زمان، سوى جهنّم‌

شه عشّاق گفت آن پير زن را

كه راضى كردى از خود ذو المنن را

جهاد كافران از بهر زن نيست‌

زنان را هيچ نيرنج و محن نيست‌

بجاى خود عجوز ديده پر خون‌

همى شد ناله زن، با قلب محزون‌