هلال نافع آن مير سرافراز

كه تير انداز بود و كينه پرداز

يكى تيرى نهاد اندر كمانش‌

فرستادى به سوى دشمنانش‌

بگفت اى قوم دور از ملّت و كيش‌

منم بدخواه هر زشت بدانديش‌

بتركش هر چه بودش تير پرّان‌

شهاب آسا نمودى رجم شيطان‌

ز تيغ بيدريغ آن شير بيباك‌

گروهى را فكند، از باره بر خاك‌

هلال ماه عمرش شد به پايان‌

شتاب آورده شد نزد رفيقان‌

برآمد جابر بن عروه آن شير

ز صف اندر كفش رخشنده شمشير

ز اصحاب نبى بود آن هنرمند

بهر جنگى ظفر جوى و عدويند

چو ياور بوده در بدر و حنينش‌

فدا گرديد از بهر حسينش‌

بكشت از قوم بيدين شصت كس را

بخون غلطيد و ببريدى نفس را

خوشا عشق و خوشا آن كشته عشق‌

خوش آن پير به خون آغشته عشق‌

كه نوشد آب از آن كأس كافور

تعالى اللَّه، از اين سعى مشكور