بود عقل اولين مخلوق معبود

كه از ايجاد عالم اوست مقصود

و گر خواهى شوى از عشق آگاه‌

مر او را داستانى هست جانكاه‌

زده بر عرش حق اين عشق مطلق‌

ز خون خويشتن نقش انا الحق‌

بناى عقل را ويرانه كرده‌

فرا ز عرش يزدان خانه كرده‌

اگر شقى به عالم هست اين است‌

خطا گفتم كه خود عشق آفرين است‌

نواى عشق اندر خافقين است‌

نگين خاتم، خاتم حسين است‌

الا اى عشق بى‌پرواى جان باز

كه نبود لا مكان را جز تو شهباز

غم جان با زيت را بى‌كم و بيش‌

رقم كردم ز خون ديده خويش‌

كه فردا چون برافرازى علم را

شفاعتگر شوى جمع امم را

شود اين دفتر بافرّ براتم‌

دهد از آتش دوزخ، نجاتم‌

دلا آغاز كن اين داستان را

به نظم آور حديث راستان را

نوائى زن به جانم بى‌كم و كاست‌

به آهنگ حسينى از ره راست‌

چو شد پور ابو سفيان ناپاك‌

سوى آتش روان از روزن خاك‌

چون آتش ديد روى مير بدبخت‌

شد ز هل من مزيدش آرزو سخت‌

شد از لوث وجودش پاك چون خاك‌

به جاى او مكين شد پور ناپاك‌