سر اين نامه نام آن خداوند

كه از عشق آفريده عالمى چند

خداوندى كه بر جنبنده جان داد

به حرفى نظم اين كون و مكان داد

به دست قدرتش موت و حيات است‌

گواه وحدت او ممكنات است‌

به فصل دى مزاج مرگ داده‌

بهاران را نوا و برگ داده‌

دهد مر سالكان را رنج و رحمت‌

بگمراهان فراوان جاه و عزّت‌

به مسكينان لباس بى‌نوائى‌

شهان را زينت گيتى خدائى‌

خرد را آگهى ز اين ماجرا نيست‌

به كارش صحبت چون و چرا نيست‌

شه دنيا و دين، سلطان لولاك‌

مكرّر گفت ربّى ما عرفناك‌

الهى جرمم از اجرام كهسار[1]

فزون گشت از شمر[2] بيرون ز مقدار

هوايم غالب آمد، عقل مغلوب‌

هوس فرمان روا و نفس معيوب‌

تن از بار معاصى گشته رنجه‌

دل اندر چنگ شيطان در شكنجه‌

سر از سرپيچى فرمان دادار

كدوئى خشك مانده بر سر دار