چو شد آراسته آن مجلس شوم‌

ز مردم وز رسول قيصر روم‌

بداد آن كافر بدتر ز شيطان‌

به إحضار عيال اللَّه فرمان‌

نهاد اين باژگون طاس سبك سر

به طشت زر، سر سبط پيمبر

به رسم هديه با صد جور و بيداد

به روى تخت آن نمرود، بنهاد

ز دنبالش حريم دل شكسته‌

بر او رنگ نبى، سلطان رابع‌[1]

مقابل چون شد آن مخدوم جبريل‌

بدان فرعون بدتر از عزازيل‌

بفرمودش يزيدا هيچ دانى‌

كه با اين حالت و اين ناتوانى‌

به‌بيند گر رسولم زير زنجير

چه خواهى گفت و چه بود عذر و تقصير؟

چه فرمود اين سخن آن ناتوان شاه‌

ز جا برخاست آن مردود و گمراه‌

بدست خويش آن زنجير زان بند

گشود از گردن و دست خداوند

نشاند آن رو سياه واژگون بخت‌

حريم اللَّه را اندر پس تخت‌

به پاى تخت آن بيدين كافر

ستاده مظهر خلّاق داور

جهانى قاف تا قاف از كم و بيش‌

مهيّا و مسلّم ديد بر خويش‌

ز ساقى خواست مى، آن ننگ اسلام‌

نه شرم از حقّ، و نه آن محضر عام‌

مى آوردش حريف ميگسارش‌

بگستردند شطرنج قمارش‌