مالك روز جزا، آفريننده همه آفريدگان، او كه دور مى‌گردد و اوجش از آسمانهاى بالا در مى‌گذرد، و نزديك مى‌گردد تا جايى كه زمزمه از او پنهان نماند، او را بر عظائم امور و بر فجائع دهر، و درد فاجعه‌ها، و تلخيهاى سرزنشها، و مصائب بزرگ و فراگير و دشوار و در هم كوبنده مى‌ستاييم.

اى مردم! همانا خدا كه حمد مر او را باد ما را به مصائبى گران، و شكافى بزرگ در اسلام مبتلا فرمود. ابو عبد اللَّه 7 و عترت و يارانش به شهادت رسيدند، و زنان و دخترانش به اسارت رفتند، رأس مبارك او را بر نيزه‌ها در شهرها گردانيدند، و اين آن رزيّه و مصيبتى است كه مانند ندارد.

ايّها النّاس! كدام مرد از شماست كه بعد از اين شادمانى كند، يا كدام چشم است كه از ريزش اشك خويشتن بدارد و از گريه بخل ورزد.

به تحقيق كه براى شهادت او هفت آسمان گريست، درياها با خروش امواج بر او گريسته آسمانها با اركان خود، و زمين با نواحى خود، و اشجار با شاخه‌هايشان، ماهيان در اعماق بحار و همه فرشتگان مقرّب و سماواتيان براى او آب در ديده گرداندند.

ايّها النّاس! كدام قلب است كه در قتل او شكافته نشده، يا كدام دل كه به سويش مايل نگرديده يا كدام گوش كه اين ثلمه وارده بر اسلام را بشنود و كر نگردد؟

ايّها النّاس! صبح كرديم در حالى كه مطرود و پراكنده و رانده و دور افتاده از شهر و ديار گرديديم، گوئيا از فرزندان ترك يا كابليم، آن هم بى‌هيچ گناهى يا ناروايى كه مرتكب شده باشيم يا رخنه‌اى به اسلام وارد كرده باشيم، چنين چيزى را در پيشينيان نشنيده‌ايم. اين چيزى جز دروغ‌بافى نيست.

به خدا كه اگر پيامبر 6 به جاى سفارش در باره ما دستور جنگ مى‌داد، افزون از اين جنايتها كه به ما شد نمى‌گرديد، إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ‌، از مصيبتى چنين عظيم، و اوجع و افجع و افظع و امرّ، نزد خدا شكوه مى‌بريم، حقّا كه او قدرتمند صاحب انتقام است.