عمرو[1] به استقبالش شتافت و عرض كرد: يا بن رسول اللَّه چگونه شب كردى؟ فرمود: چون بنى اسرائيل در دست فرعونيان كه پسران آنان را كشته، دختران را زنده مى‌داشتند.

اى منهال، عرب همواره بر عجم فخر مى‌كرد كه محمّد از عرب است، و قريش مباهات بر ديگر عرب مى‌كرد كه محمّد از ماست، و امّا ما اهل البيت پيامبر مغضوب و مقتول و آواره‌ايم، پس‌ إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ‌ از آنچه بر ما وارد آمد اى منهال. مهيار چه زيبا سرود و گفت:

چوبهاى منبر پيامبر را تكريم مى‌كردند در حالى كه فرزندانش زير گامهاى ايشان نهاده شده بودند

به چه حكمى بايد فرزندان پيامبر از شما پيروى كنند، با آن كه افتخارتان اين است كه از اصحاب و پيرو اوييد روزى يزيد زين العابدين 7 و عمرو بن حسن‌[2] را كه كودكى حدودا يازده ساله بود فرا خواند و به عمرو گفت: با فرزندم خالد كشتى مى‌گيرى؟

عمرو گفت: نه، و ليكن كاردى به من و كاردى بدو ده تا بجنگم:

يزيد پليد گفت:

[1]- او منهال بن عمرو الاسدى است، شيخ او را با همين عنوان گاهى در اصحاب حسين 7 و گاهى از اصحاب على بن الحسين به شمار آورده، و با زيادت« مولاهم» در اصحاب باقر و صادق 8 آورده با بيان« منهال بن عمرو اسدى مولاهم كوفى»، از سجاد و باقر و صادق : روايت كرده، برقى او را از اصحاب سجاد مى‌داند و از اصبغ روايت است كه علىّ بن عباس از او روايت كرده است. معجم رجال الحديث 19/ 8.

[2]- مهيار ابن مرزويه، ابو الحسن يا ابو الحسين ديلمى، شاعرى بزرگ است. او را در معانى اشعارش نو آورى و در اسلوب قوتى است. مهيار ايرانى الاصل، و اهل بغداد بوده است، به دست شريف رضى اسلام آورد، و او شيخ و استادش بود، وفات او به سال 428 ه در بغداد بوده است.

الاعلام 7/ 317، تاريخ بغداد 13/ 276، المنتظم 8/ 94، البداية و النهاية 12/ 41 و ديگر منابع.