پدر جدا كردند.

[اسب تاختن بر بدن مطهر امام 7‌]

راوى گويد: بعد عمر بن سعد در لشكرش ندا در داد: كى داوطلب تازاندن اسب بر پيكر حسين است؟

ده نفر داوطلب شدند كه عبارتند از: اسحاق بن حوبه آن كه پيراهن امام را برد، اخنس بن مرثد، حكيم بن طفيل سبيعى، عمر بن صبيح صيداوى، رجاء بن منقذ عبدى، سالم بن خيثمه جعفى، صالح بن وهب جعفى، واحظ بن غانم، هانى بن شبيت حضرمى، اسيد بن مالك، لعنهم اللَّه، اين ده نفر در زير سم اسبها پشت و سينه امام را توتيا كردند.[1] راوى گويد: اين ده نفر به نزد ابن زياد عليه لعائن اللَّه آمده و اسيد بن مالك يكى از ده نفر گفت:

مائيم كه با تاختن اسبان جهنده و تندرو بر پيكر، سينه را بعد از پشت خرد كرديم ابن زياد عليه اللّعنة گفت: شما كيانيد؟

گفتند: ما آنانيم كه با اسبهايمان پشت و سينه حسين را در هم كوفته آسياب كرديم.

ابن زياد به آنان جايزه‌اى ناچيز داد.

ابو عمر[2] زاهد گويد: در باره اين ده نفر نگريستيم و يافتيم كه همگان زنازاده‌اند. و اينان هم آنند كه گرفتار مختار شده كه مختار دستها و پاهاى آنان را با ميخهاى آهنين به زمين كوفته و پشت آنان اسب تاخته تا هلاك گرديدند.

[1]- بسيارى از علماى ما بر آنند كه آنها آهنگ كوبيدن پشت و سينه حضرت كردند ولى خدا اين امكان را به آنها نداد. روايات زيادى در تأييد اين سخن رسيده است، و اللَّه العالم.

[2]- او محمّد بن عبد الواحد بن أبى هاشم مطّرز باوردى معروف به غلام ثعلب بود كه يكى از پيشوايان لغت است كه با ثعلب نحوى مصاحبت نموده و تصنيفات زياد دارد وفات او در بغداد سال 345 ه. بود.

وفيات الأعيان 1/ 500، تاريخ بغداد 2/ 356، الاعلام 6/ 254.