دلايلى نيز دارد: اوّل: على بن ابى طالب در نهايت تيزهوشى و ذكاوت بود و در تعلّم و فراگيرى بسيار آزمند. از كوچكى تا هنگام جدايى، شب و روز ملازمت بسيارى با پيامبر كه در علم و فضل كامل‌ترين آدميان بود داشت.

بالضروره روشن است كه چنين شاگردى ملازم با چنين معلّمى كامل كه در آموزش دادن بسى آزمند است و از شاگرد در فراگرفتن؛ شاگردى در نهايت كمال و اوج فضل و دانش، خود برهانى قطعى و لمّى است كه در آن اختلافى به چشم نمى‌خورد.

دوم: خداوند در حقّ او مى‌فرمايد: وَ تَعِيَها أُذُنٌ واعِيَةٌ[1].- ثعلبى‌[2]- در تفسير اين آيه مى‌گويد: پيامبر اكرم 6 فرمود: از خداوند عزّ و جلّ خواستم آن را گوش تو قرار دهد اى على.

ابو نعيم حافظ شافعى‌[3]- به اسناد خود مى‌گويد: پيامبر اكرم 6 فرمود: اى على! خداوند عزّ و جلّ به من دستور داده است تا تو را به خود نزديك كنم و دانشت آموزم، پس اين آيه نازل شد: وَ تَعِيَها أُذُنٌ واعِيَةٌ،[4] پس تو گوشهاى شنواى علم من هستى.

سوم: پيامبر اكرم 6 فرموده است: داورترين شما على‌[5]- است و داورى و قضا

[1] حاقّه/ 12؛ و گوشهايى شنوا آن را مى‌نيوشند.

[2] تفسير ثعلبى، نسخه خطى، ص 202.

[3] حلية الاولياء 1/ 67.

[4] ابن ميثم بحرانى در قواعد المرام/ 183 مى‌گويد:

« بيش‌تر مفسّران پذيرفته‌اند كه اين آيه كريمه: وَ تَعِيَها أُذُنٌ واعِيَةٌ در حقّ على( ع) نازل شده است و اختصاص حضرت( ع) به فزونى درك مستلزم اختصاص ايشان است به فزونى علم.

بنگريد به سخن ابن طلحه شافعى كه اربلى آن را در كشف الغمّه 1/ 119- 120 نقل كرده است.

[5] مجمع الزوائد 9/ 14+ الاستيعاب في هامش الاصابة 3/ 38+ حلية الأولياء 1/ 65- 66.