الْقُرْبى‌[1]- نازل شد، گفتند: يا رسول اللَّه! اينانى كه خداوند به مودّت آن‌ها دستور مى‌دهد كيانند؟ فرمود: على (ع)، فاطمه (س) و فرزندان آن دو. هنگامى كه حسن (ع) به حال احتضار افتاد گريست. حسين (ع) برادرش پرسيد: آيا از ترس مرگ گريه مى‌كنى و حال آن كه يكى از دو آقاى جوانان بهشتى هستى و بيست حج را پياده گزارده‌اى و سه بار دارايى خود را با خدا به دو نيم تقسيم كرده‌اى و يك لنگه كفش را صدقه داده و لنگه ديگر آن را براى خود نگاه داشتى؟

امام حسن (ع) فرمود: من از ترس مرگ نمى‌گريم و گريه من به سبب دورى دوستان است‌[2].-

مبحث بيستم: پيرامون همسر امام (ع):

پيامبر خدا 6 فاطمه (س)، همسر على (ع) را بسيار گرامى مى‌داشت و اجازه نداد از مردم كسى جز على (ع) با او ازدواج كند.

پيامبر 6 فرمود: فاطمه (س)، پاره تن من است، هر كه او را آزار دهد مرا آزار داده است‌[3].- خوارزمى‌[4]- در روايتى مى‌گويد: پيامبر 6 فرمود: اى فاطمه! خداوند به سبب خشم تو خشم مى‌گيرد و با خشنودى تو خشنود مى‌شود[5].

[1] شورى/ 23؛ بگو: بر اين رسالت مزدى از شما، جز دوست داشتن خويشاوندان، نمى‌خواهم.

[2] اين حديث را نه در مناقب ابن مغازلى يافتيم و نه در كتاب ديگرى، و تنها در مقتل حسين خوارزمى/ 137 حديثى مشابه آن يافت مى‌شود كه اختلاف فراوانى در الفاظ و قدرى اختلاف در معنا با اين حديث دارد.

[3] بنگريد به: احقاق الحق 10/ 199- 190 و 211- 209+ 19/ 78- 77 و 84- 83.

[4] مناقب ابن مغازلى/ 351، ح 401، و نظير آن است در صفحه 352، ح 402.

[5] سيّد شرف الدّين در سخنى درخشان كه با الفصول المهمه/ 244 چاپ شده است مى‌گويد:

« آيا در ميان امّت پيامبر كسى با پاره گوشت رسول و عضو پيكر او برابرى مى‌كند؟ هر خردمندى كه در اين حديث ژرف‌انديشى كند آن را مى‌بيند كه رو به سوى عصمت فاطمه( س) دارد، زيرا اين حديث دلالت دارد بر امتناع وقوع اذيت فاطمه( س) و ترديد او و خشم و خشنودى و انقباض و انبساط او در غير جايگاهش، همان گونه كه اذيت پيامبر6 و ترديد و خشم و خشنودى رسول6 و انقباض و انبساط او همين گونه مى‌باشد و اين است كنه و حقيقت عصمت، آن گونه كه پنهان نيست.».