پيامبر اكرم 6 فرمود: اللَّه اكبر بر اكمال دين و اتمام نعمت و خشنودى خدا از رسالت من و ولايت على بن ابى طالب. سپس فرمود: بار خدايا! دوست او را دوست بدار و دشمنش را دشمن و كسى را كه بدو يارى رساند يارى رسان و يارى‌ات را از كسى كه يارى‌اش را از او دريغ ورزد دريغ ورز.

در صحيح نسائى و ترمذى‌[1]- به نقل از جابر آمده است كه گفت: پيامبر 6 در روز طائف على را فرا خواند و با او به نجوا سخن گفت. مردم گفتند: نجواى پيامبر با پسر عمويش طولانى شد. پيامبر 6 فرمود: نه من كه خدا با او نجوا مى‌كرد. يعنى: خداوند به من چنين دستورى داده بود و اخبار در اين زمينه آن قدر فراوان است كه به شماره در نمى‌آيد.

مبحث نهم: در تصريح به اين كه پيامبر 6 پس از خود على (ع) را به خلافت گماشته است:

اماميه بر اين امر تواتر دارد و جمهور در باره آن اخبار فراوانى نقل كرده‌اند كه ما برگزيده‌هايى از آن را بر سبيل اختصار بيان مى‌كنيم: خوارزمى‌[2]- به نقل از جابر نقل مى‌كند كه گفته است: پيامبر 6 فرمود: خداوند

[1] سنن ترمذى 5/ 303، شماره 3810، ولى در صحيح نسائى بدان دست نيافتيم، ليكن در احقاق الحق 6/ 531 به نقل از علامه به ارجح المطالب راه يافته است و او مى‌گويد كه: حديث را از طريق ترمذى و نسائى و طبرانى به نقل از ابو هريره نظير آن چه از صحيح ترمذى گفته آمد روايت كرده است.

[2] مناقب خوارزمى/ 80، و ظاهرا به قرينه حديثى كه پس از آن مى‌آيد مؤلّف آن را از مناقب ابن مردويه نقل كرده است.