مبحث هشتم: در اخلاق خوش حضرت (ع):

عقلا با هم اختلافى در اين ندارند كه امير المؤمنين (ع) خوش اخلاق‌ترين مردم بوده است تا جايى كه حضرت (ع) به سبب خوش اخلاقى به مطايبه گويى و حسن رفتار با اطرافيانش نسبت داده شده است.

روايت شده است كه حضرت (ع) بر زن بيچاره‌اى گذر كرد كه كودكان خردى داشت كه از گرسنگى مى‌گريستند و مادرشان آن‌ها را مشغول مى‌داشت و با ايشان به بازى مى‌پرداخت تا بخوابند. اين مادر آتشى برافروخته بود و بر آن ديگى نهاده بود كه در آن ديگ تنها آب بود و بس و براى كودكانش چنين وانمود مى‌كرد كه در اين ديگ خوراكى است كه براى آن‌ها مى‌پزد. امير المؤمنين (ع) وضع را دريافت. حضرت (ع) به همراه قنبر به منزل رفت و ظرف خرمايى با كيسه آردى و مقدارى دنبه و برنج و نان با خود برداشت و بر شانه شريفش نهاد. قنبر تقاضا كرد كه او اين كالاها را حمل كند ولى حضرت (ع) اجازه نداد. چون به در خانه آن زن رسيد اذن ورود خواست. زن نيز اذن دخول داد.

حضرت قدرى برنج [در ديگ‌] ريخت و قدرى نيز چربى در ديگ جاى داد. پس چون از پختن آن فارغ شد خوراك را براى كودكان كشيد و از آن‌ها خواست به خوردن مشغول شوند. چون كودكان سير شدند حضرت (ع) در خانه مى‌گشت و كودكانه و مضحك سخن مى‌گفت و كودكان نيز مى‌خنديدند.

هنگامى كه حضرت (ع) از آن خانه خارج شد قنبر به او گفت: سرورم! امشب چيز