مستشرقان را فرانموده‌اند.

علّامه مجلسى در سال 1081 ه. ق. به سفر حج رفت و مجلّد بيست و دوم حديثنامه بزرگ خود، يعنى بحار الأنوار، را در آن سفر تأليف نمود. در سال 1085 به زيارت آستان قدس رضوى رفت. تأليف دفتر يكم حيوة القلوب و شرح اربعين در اين سفر پايان يافت.

سرانجام علّامه محمّد باقر مجلسى به تاريخ بيست و هفتم ماه رمضان 1110 ه. ق.

در اصفهان درگذشت. چنان كه گفته‌اند:

.

علّامه محمّد باقر مجلسى را در جوار آرامجاى پدر بزرگوارش، علّامه محمّد تقى، در جايى كه امروز «بقعه مجلسى» خوانده مى‌شود، به خاك سپردند.

در اين بقعه، گذشته از هر دو مجلسى، بسيارى از بزرگان اين خاندان، از جمله ملّا صالح مازندرانى (عالم بزرگ امامى و شوهر خواهر علّامه محمّد باقر مجلسى) به خاك رفته‌اند.

مجلسى، در كوتاه سخن، آموزگار و مروّج بزرگ تعاليم دينى در روزگار خويش است.

اگر مى‌نويسد، اگر وعظ مى‌كند، اگر شاگرد مى‌پرورد، اگر در منصب رسمى شيخ الإسلامى جاى مى‌گيرد، همواره به رسالت تعليمى- ترويجى خود، در جايگاه يك عالم دينى، مى‌انديشد.

او تنها، يك عبادت پيشه شب‌زنده‌دار، نيست، بلكه در ژرف‌ترين چالشهاى نظرى و ساحت انديشه دينى هم به چابكى اظهار نظر مى‌كند، و انديشه‌گرى تنها، و منزوى و دور از اجتماع هم نيست، بلكه در ميان مردم به سر مى‌برد و مردم را به اقامه نماز جمعه و شركت در مجالس عبادت و سوكوارى مذهبى و شبهاى احيا ترغيب مى‌نمايد و باورهاى اسلامى را براى ايشان گزارش مى‌كند و آداب دينى را به ايشان تعليم مى‌دهد.

علّامه سيّد نعمة اللَّه جزائرى (ره) كه چهار سال در منزل علّامه مجلسى سكونت داشته و دستيار علمى ايشان هم بوده، مى‌گويد كه در اين مدّت حتّى يك عمل مباح از علّامه مجلسى نديده است؛ تا چه رسد به اين كه عمل مكروهى از آن بزرگوار سر زده باشد؛ هر چه از آن بزرگوار سر مى‌زده است، همانا مستحب يا واجب بوده و همه در مسير الهى، با نيّتى خداگروانه، بوده است.