وقتى كه قيس نزديك كوفه رسيد، حصين بن نمير (كه رئيس دژخيمان جلّاد ابن زياد) و از نزديكان او بود، قيس را در مسير راه دستگير كرد تا به تفتيش او بپردازد، قيس بيدرنگ نامه امام حسين 7 را بيرون آورد و پاره پاره كرد، حصين او را در كوفه نزد ابن زياد برد، بين او و ابن زياد گفتگوى زير رخ داد:

ابن زياد: تو كيستى؟

قيس: من مردى از شيعيان امير المؤمنان على بن ابى طالب 7 و از شيعيان پسرش هستم.

ابن زياد: چرا نامه را پاره پاره كردى؟

قيس: براى اينكه ندانى در آن چه نوشته شده است.

ابن زياد: نامه را چه كسى فرستاده و براى چه كسى فرستاده است؟

قيس: براى اين كه ندانى در آن چه نوشته شده است.

ابن زياد: نامه را چه كسى فرستاده و براى چه كسى فرستاده است؟

قيس: نامه از طرف حسين بن على 7 به سوى جماعتى از اهالى كوفه است كه نام آنها را نمى‌دانم.

ابن زياد بسيار خشمگين شد و گفت: «سوگند به خدا از من جدا نگردى تا نامهاى آنها را كه حسين برايشان نامه نوشته به من خبر دهى، يا اينكه بر فراز منبر بروى و حسين و پدرانش و برادرش را لعنت كنى، و گر نه تو را قطعه قطعه مى‌كنم.» قيس: امّا گروهى كه امام حسين 7 برايشان نامه نوشته، نامهاى آنها را نمى‌دانم امّا در مورد رفتن بالاى منبر و لعن كردن آنها مانعى ندارد.