و چون عاقبت انباشتن ثروت، ترك كردن و واگذاشتن آن است، بنا بر اين چرا بايد در مورد ثروتى ناپايدار بخل ورزيد؟»[1]

شهادت قهرمانانه قيس، سفير امام حسين 7‌

امام حسين 7 نامه‌اى براى (سران شيعه كوفه) سليمان بن صرد، مسيّب بن نجيّه، رفاعة بن شدّاد، و جماعت ديگر از شيعيان كوفه توسط «قيس بن مسهّر صيداوى»[2] فرستاد.

[1]. ماجراى بالا از چند جهت قابل توجّه و آموزنده است:

1- خبر شهادت مسلم( ع) محكى بود كه عدّه‌اى از سست عنصران را كه براى طمع به دنيا همراه امام حسين( ع) مى‌آمدند، از آن حضرت بريدند، و در نتيجه ياران حسين( ع) تصفيه شده، و مؤمنان راستين با آن حضرت باقى ماندند.

2- مسلم( ع) در پيشگاه امام حسين( ع) از مقام بسيار بالايى برخوردار بود كه آن حضرت از خبر شهادتش، گريه سخت و بسيار كرد.

3- امام حسين( ع) مسلم( ع) را چنين ستود كه به رضوان خدا نائل شد، بنا بر اين كسى كه به بهشت و رضوان الهى شتافته بايد الگو قرار گيرد و از او پيروى شود، به علاوه امام( ع) در باره مسلم( ع) فرمود: او وظيفه و مسئوليت خود را به خوبى انجام داد.

4- شهادت مسلم( ع) و هانى نه تنها روحيّه امام حسين( ع) و بنى هاشم را تضعيف نكرد، بلكه روحيّه قويترى به آنها بخشيد، از اين رو امام( ع) با تعبير« او وظيفه‌اش را به سر رسانيد، و اكنون نوبت ما است.» آمادگى و شهادت‌طلبى خود در راه خدا را اعلام نمود.

5- اشعار پرمعنا و عبرت انگيز امام حسين( ع) نشانگر آن است كه امام( ع) در سطح بالايى، براى ايثار و فداكارى در راه خدا، آماده است و امور و شؤون دنيا هرگز او را از ارزشهاى والاى انسانى و ملكوتى باز نمى‌دارد.( مترجم).

[2]. قيس بن مسهّر( يا: مسهر) از رادمردان رشيد اسلام بود كه به طور مكرّر نامه امام حسين( ع) را بين او و مردم كوفه رد و بدل كرد، امام حسين( ع) در منزلگاه« حاجز» به او نامه‌اى براى مردم كوفه داد، كه مضمونش اين بود:« نامه مسلم( ع) به من رسيد كه بيانگر حسن رأى و اتّحاد شما است، من هشتم ذيحجه از مكّه خارج شده‌ام و به سوى شما مى‌آيم، وقتى سفير من( قيس) نزد شما آمد، امور خود را مكتوم بداريد تا من به شما برسم.» قيس به سوى كوفه حركت كرد، ولى در سرزمين قادسيّه توسّط دژخيمان حصين بن نمير دستگير شد، و او را نزد ابن زياد آوردند.( ترجمه ارشاد مفيد، ج 2، ص 202)( مترجم).