خداوند متعال، صبح كوچ مى‌كنم.

[اين خطبه به روشنى بيانگر آگاهى امام 7 به شهادت و آمادگى آن حضرت براى هر گونه جانبازى در راه خدا است.]

گفتگوى امام حسين 7 با برادرش محمّد بن حنفيّه‌

با اسناد از امام صادق 7 نقل شده: محمّد بن حنفيّه (برادر ناتنى امام حسين 7) در شبى كه امام 7 صبح آن عازم خروج از مكّه به سوى عراق بود، نزد امام حسين 7 آمد، و بينشان چنين گفتگو شد:

محمّد: برادرم! شما به نيرنگ و فريبكارى مردم كوفه نسبت به پدرت و برادرت (امام حسن 7) آگاهى دارى، ترس آن دارم كه با تو نيز همانند آنها رفتار كنند، اگر صلاح مى‌دانى در مكّه ماندگار باش كه در اين صورت عزيزترين فردى هستى كه در حرم خدا است.

امام حسين 7: نگران آن هستم كه يزيد (به وسيله مأمورانش) در حرم خدا مرا غافلگير كند، آنگاه احترام و امنيت اين خانه با كشته شدن من از ميان برود.

محمّد: اگر اين نگرانى را دارى به سوى يمن، يا به يكى از بيابانهاى دور دست برو كه دشمن در آنجا به تو دست نيابد.

امام حسين 7:

«انظر فيما قلت‌

، در آنچه گفتى مى‌انديشم.» وقتى كه سحر آن شب فرا رسيد امام حسين 7 با همراهان از مكّه به سوى عراق خارج شدند، محمّد بن حنفيّه از اين حادثه با خبر شد، با شتاب حركت كرد و خود را به امام حسين 7 رسانيد، مهار شتر امام را كه بر آن سوار بود، گرفت و عرض كرد: «برادرم مگر به من وعده ندادى كه در مورد آنچه را به عرض رساندم بينديشى؟»