مى‌نويسد: از اعمش روايت شده كه گفت: ابو محمّد واقدى و زرارة بن صالح خلخ گفتند: ما سه روز قبل از خروج امام حسين 7 از مكّه، به محضر امام 7 رسيديم و عرض كرديم: «مردم كوفه سست عنصر و ضعيف النّفس هستند، دلهايشان با امام 7 است ولى شمشيرهايشان به ضد امام 7 مى‌باشد.» [بنا بر اين به طرف كوفه نرويد] آن حضرت با دست خود به آسمان اشاره كرد، درهاى آسمان گشوده شدند، فرشتگان بسيارى كه شماره آنها را جز خدا نمى‌داند نازل شدند، آنگاه امام حسين 7 به ما فرمود: «اگر نزديكى اشياء به همديگر (و تقدير خداوند به نزديك شدن به زمين كربلا) و به سرآمدن اجل‌ها نبود، با اين فرشتگان با دشمنان مى‌جنگيدم، ولى من به يقين مى‌دانم كه قتلگاه من و اصحابم آنجا (كربلا) است، هيچ كدام از يارانم باقى نمى‌مانند جز فرزندم على (امام سجّاد 7).

خطبه امام حسين 7 هنگام خروج از مكّه‌

روايت شده: هنگامى كه امام حسين 7 در مكّه تصميم خروج از مكّه به سوى عراق گرفت، برخاست و اين خطبه را براى حاضران خواند:

الحمد للَّه و ما شاء اللَّه و لا حول و لا قوّة الّا باللَّه و صلّى اللَّه على رسوله و سلّم، خطّ الموت على ولد آدم مخطّ القلّادة على جيد الفتاة و ما اولهنى الى اسلافى: اشتياق يعقوب الى‌