چگونگى شهادت حضرت مسلم 7‌

ابن زياد به بكير بن حمران (يا: بكر بن حمران) فرمان داد كه مسلم 7 را بر بالاى قصر دار الإمارة ببرد و در همان جا گردنش را بزند.[1] بكير بن حمران، حضرت مسلم 7 را به بالاى قصر برد، آن حضرت در اين حال مشغول تسبيح خدا و استغفار و صلوات بر پيامبرش بود، بكير بن حمران گردن آن مظلوم را زد، سپس با ترس و لرز از بالا به پايين آمد، آنگاه به حضور ابن زياد رسيد، ابن زياد به او گفت: «چرا دچار ترس و لرزه شده‌اى؟» بكير پاسخ داد: «اى امير! هنگام كشتن مسلم 7 مرد سياه چهره بدقيافه‌اى را در مقابلم ديدم كه انگشتهايش را مى‌گزد، آن چنان كه از ديدن او ترسيدم كه هرگز چنين نترسيده بودم.» ابن زياد گفت: «اين حالت گويا به خاطر وحشتى بوده كه به تو دست داده است.»[2]

[1]. دستور به بكير بن حمران از اين رو بود كه او در جنگ، از دست مسلم( ع) ضربتى خورده بود، و كنيه مسلم را در دل داشت.( مترجم).

[2]. مطابق بعضى از روايات، هنگامى كه بكير بن حمران آماده قتل مسلم( ع) شد، مسلم( ع) فرمود:« به من اجازه بده دو ركعت نماز بخوانم» بكير بن حمران، اجازه نداد، حضرت مسلم( ع) گريه كرد و اشعارى در باره مظلوميت خود و نيرنگ و ظلم دشمن خواند، در اين هنگام، بكير به او گفت:« سپاس خداى را كه مرا به تو چيره كرد» و در همين لحظه شمشيرش را بر گردن مسلم( ع) زد، خراشى در گردن آن حضرت پديدار گرديد.

مسلم( ع) به او فرمود:« اى غلام! آيا در برابر ضربتى كه من در جنگ به تو زدم، اين خراشى كه بر من وارد ساختى كافى نيست؟» وقتى كه اين سخن را براى ابن زياد نقل كردند، گفت:« مسلم( ع) هنگام مرگ از روى افتخار سخن گفته است»( يعنى به بكر بن حمران تعبير به برده و غلام نموده است، آرى منظور مسلم( ع) اين بود كه شما اى خود باختگان و سر سپردگان طاغوتچه‌اى چون ابن زياد، برده او هستيد نه بنده خدا) بكير بن حمران ديگر مهلت نداد و با فرود آوردن ضربت دوم، آن حضرت را به شهادت رسانيد.( فرسان الهيجاء ج 2، ص 105- بحار، ج 44، ص 358)( مترجم).