بيرون آمدند، در حالى كه موهايشان را پريشان كرده بودند، و با ناخنهايشان صورتشان را مى‌خراشيدند، و سيلى بر صورت مى‌زدند، و صدا و شيونشان به وا ويلا بلند بود، من بعد از رسول خدا 6 هرگز نديده بودم كه مدينه اين گونه سرتاسر پر از صداى گريه و شيون گردد، و روزى را براى مسلمانان تلخ‌تر از آن روز مشاهده نكرده بودم.

اشعار جانسوز بانويى از مدينه و گفتگوى او با بشير

بشير مى‌گويد: دخترى را ديدم كه براى مصيبت شهادت حسين 7 نوحه‌سرايى مى‌كرد و مى‌گفت:

«خبر دهنده شهادت مولايم (حسين 7) را به من خبر داد و دلم را به درد آورد و مرا بيمار و دردمند نمود.

اى دو چشمانم! در ريختن اشك دريغ نكنيد و فراوان اشك بريزيد، و به طور مكرّر و پيوسته اشكتان جارى باشد.

براى آن كسى كه مصيب جانسوزش به عرش خدا رسد و آن را به لرزه درآورد. و بر اثر اين مصيبت اعضاى مجد و شوكت دين بريده شد.

آرى اشك بريزيد براى مصيبت پسر پيامبر 6 و پسر وصيّ پيامبر، على 7 گر چه او از شهر و ديارش دور شده است.» سپس آن دختر به من گفت: اى خبر دهنده! اندوه ما را در مورد ابا عبد اللَّه الحسين 7 تازه كردى، و زخمهايى را كه هنوز خوب نشده‌