همچنين در كتاب منهاج الصّلاح در بحث استخاره مى‌نويسد: «و كان اعبد من رأينا من اهل زمانه، سيّد بن طاوس، در ميان آنچه را از علماى عصرش ديده‌ايم، از همه عابدتر بود.» علّامه مجلسى رحمة اللَّه مى‌نويسد: «همه علما و سيره نويسانى كه بعد از او آمده‌اند، او را به عظمت مقام علمى و تقوايى و صاحب كرامات تمجيد كرده‌اند.» او وقتى كه عهده‌دار نقابت (و سرپرستى سادات) شد، در مجلس جشن، به پيروى از جدّش حضرت رضا 7 (در مورد ولايتعهدى از مأمون) لباس سبز پوشيد، پيروانش نيز لباسهاى سياه را از تن خارج نموده و لباس سبز پوشيدند.[1] او به قدرى به عبادت و نماز اهميّت مى‌داد، كه در يكى از كتابهايش به نام «الامان من اخطار الاسفار» در ذيل حديث‌

«انّ المؤمن اذا كان للَّه مخلصا اخاف اللَّه منه كلّ شى‌ء

، همانا مؤمن هر گاه كارهايش خالص براى خدا باشد، خداوند هر چيز را از او مى‌ترساند.»[2] مى‌نويسد: «روزى در خانه‌ام در حلّه نماز مغرب مى‌خواندم، مارى آمد و زير سجّاده‌ام رفت و پنهان شد، نماز را تمام كردم به من آسيبى نرسانيد، پس از نماز، آن را كشتم.»[3] از كرامات اين بزرگمرد علم و تقوا اينكه: محدّث نورى در كتاب مستدرك پس از ذكر بعضى از كرامات سيّد بن طاوس، مى‌نويسد: «از كتاب «كشف المحجّة» (تأليف سيّد بن طاوس) فهميده مى‌شود كه‌

[1]. بحار، ج 1، ص 144 و 145.

[2]. روايتى به اين مضمون از امام صادق( ع) نقل شده است.( بحار، ج 70، ص 248).

[3]. فوائد الرضويّه، ص 333.