محرّم سال 589 ه. ق در شهر حلّه چشم به جهان گشود، چند سال در همان جا بود، سپس 25 سال در عصر حكومت بنى عبّاس در بغداد سكونت نمود، و بعد به حلّه بازگشت و از آنجا به نجف اشرف رفت و سه سال در نجف اشرف، سپس سه سال در كربلا و سه سال در شهر كاظمين زيست، سپس به سامرّا رفت و پس از سه سال سكونت در آنجا، به بغداد بازگشت، قبل از آنكه دولت مغول بر اوضاع مسلّط شود، مستنصر (سى و ششمين خليفه عبّاسى) هر چه به او اصرار كرد كه نقابت (و رياست) طالبيّين و سادات عراق را بر عهده گيرد، نپذيرفت، ولى پس از برقرارى حكومت مغول، با تقاضاى هلاكوخان در سال 661 ه. ق، به خاطر مصالحى كه تشخيص مى‌داد، عهده‌دار نقابت طالبيّين و سادات عراق گرديد، و اين نقابت، سه سال و يازده ماه به طول انجاميد.»[1]

سيّد بن طاوس بزرگمرد فضيلت‌

اين عالم ربّانى به راستى از نظر علم و عمل، ممتاز بود، و در سير و سلوك و كمالات معنوى، در سطح بسيار عالى مى‌درخشيد، علماى بزرگ او را با عاليترين مضامين ستوده‌اند، علّامه حلّى (وفات يافته سال 726 ه. ق كه از شاگردان برجسته سيّد بن طاوس بود) گويد:

«سيّد بن طاوس پارساى وارسته، و عابد پاكروش بود در حدّى كه داراى كرامات بود، كه بعضى از آنها را براى من نقل كرده‌اند، و بعضى را پدرم روايت نمود.»[2]

[1]. همان مدرك.

[2]. مستدرك الوسائل، ج 3، ص 467- بحار، ج 1، ص 144