و خويشان مرا كشتيد، و از آنها همين كودك باقى ماند، كه از شدّت تشنگى، دهان را باز و بسته مى‌كند، او را با اندكى آب، سيراب كنيد.

هنوز گفتارش تمام نشده بود كه يكى از دشمنانش او را هدف تير قرار داده، به طورى كه آن تير سرش را از بدنش جدا نمود، در اين هنگام امام حسين 7 دشمنان را به مجازاتهاى سخت الهى به همان گونه كه بعدا مختار و غير او با آنها رفتار نمود، نفرين كرد.

جانبازى و شهادت حضرت عبّاس 7‌

روايت‌كننده گويد: تشنگى حسين 7 شديد و طاقت فرسا شد، آن حضرت همراه برادرش عبّاس 7 بر فراز تپّه مشرف بر آب فرات رفتند[1] كه وارد آب فرات شوند، عبّاس 7 جلوتر حركت مى‌كرد، سپاهيان عمر سعد جلو آنها را گرفتند و درگيرى شديدى رخ داد، مردى از بنى دارم، حسين 7 را هدف تير قرار داد، تير به زير چانه آن حضرت اصابت كرد، حسين 7 آن تير را بيرون كشيد، دستهايش را زير گلو گرفت، كفهاى دستش پر از خون شد، سپس آن را به طرف آسمان پاشيد و عرض كرد:

اللّهمّ انّى اشكوا اليك ما يفعل بابن بنت نبيّك‌

، خدايا! شكايت آنچه را با پسر دختر پيامبرت انجام شود به درگاه تو مى‌آورم.

در اين درگيرى، عبّاس 7 را از حسين جدا نمودند، و از هر طرف به عبّاس 7 حمله كردند تا او را كشتند[2] حسين 7 در سوگ شهادت‌

[1]. در متن چنين تعبير شده:« و ركب المسناة» يعنى بر آن توده خاك كه براى جلوگيرى از آب بود بالا رفت، بعضى« مسناة» را نام اسبى دانسته‌اند كه امام حسين 7 بر آن سوار بود.( مترجم).

[2]. قاتلان او دو نفر به نامهاى: زيد بن ورقاء حنفى، و حكيم بن طفيل سنبسى بودند.