(جانسوز و غريبانه) امام حسين 7 را شنيديد، سخت منقلب شده و به شدّت گريه كردند، شيون نمودند و سيلى بر صورت مى‌زدند، و صداهايشان به گريه بلند شد.

امام حسين 7 برادرش عبّاس 7 و پسرش على 7 را براى آرام كردن بانوان به سوى آنها فرستاد و فرمود:

سكّتاهنّ فلعمرى ليكثرن بكائهنّ‌

، آنها را آرام كنيد، به جانم سوگند گريه‌هاى بسيارى در پيش دارند!

ردّ شديد امان نامه شمر، براى عبّاس 7 و برادرانش‌

از سوى ابن زياد نامه‌اى به عمر سعد رسيد كه در آن تأكيد كرده بود به جنگ و شتاب در درگيرى با حسين 7 و يارانش، و او را از هر گونه تأخير و مهلت دادن و مسامحه بر حذر داشته بود.[1] به دنبال اين نامه، به فرمان عمر سعد گروه دشمنان سوار بر اسبها شدند و به طرف خيمه‌هاى امام 7 نزديك گرديدند.

شمر خود را به خيام امام حسين 7 و يارانش نزديك كرد و صدا زد:

اين بنوا اختى: عبد اللَّه و جعفر و العباس و عثمان، خواهرزاده‌هايم عبد اللَّه، جعفر، عبّاس، و عثمان كجايند؟[2] امام حسين 7 به عباس 7 و برادرانش فرمود:

اجيبوه و ان كان فاسقا فانّه بعض اخوالكم‌

، جواب شمر را بدهيد گر چه فاسق است، چه آنكه او يكى از دايى‌هاى شما است‌

[1]. اين نامه توسّط شمر كه با چهار هزار نفر به كربلا آمد، به عمر سعد رسيد.( مترجم).

[2]. در ميان عرب رسم بود كه دختران قبيله خود را خواهر مى‌خواندند، نظر به اينكه شمر از قبيله كلاب بود، حضرت امّ البنين( س) مادر عبّاس، عبد اللَّه، جعفر و عثمان( ع) نيز از آن قبيله بود، شمر از أمّ البنين( س) تعبير به خواهر كرد.( مترجم)