«برادرم! اين كلام كسى است كه يقين به كشته شدن دارد.» امام حسين 7 فرمود: «آرى اى خواهرم!» زينب 8 فرمود: «اى واى بر من كه برادرم حسين 7 كشتن خود را به من خبر دهد!» گريه ساير بانوان حرم بلند شد، آنها از شدّت غم، گريبان خود را چاك مى‌زدند، و بر صورت خود سيلى مى‌زدند، و حضرت ام كلثوم 3 فرياد مى‌زد:

وا محمّداه! وا عليّاه!، وا امّاه! وا فاطمتاه! وا حسناه! وا حسيناه! وا ضيعتاه بعدك يا ابا عبد اللّه، اى واى اى رسول خدا! اى واى اى على! اى واى اى مادر جان! اى فاطمه! اى واى اى حسن، اى واى اى حسين! چه قدر مصيبت شما بعد از تو اى حسين، ضايعه جانسوز و جبران ناپذير است.

امام حسين 7 او را تسليت داد و فرمود: «اى خواهرم خاطرات را به تسليت الهى، تسلّى بده، چرا كه ساكنان آسمانها و زمين همه مى‌ميرند، همه خلايق نابود مى‌شوند و كسى باقى نمى‌ماند.» سپس فرمود: «اى خواهرم امّ كلثوم! و اى زينب و اى رقيّه، و اى فاطمه و اى رباب! متوجّه باشيد، هر گاه كشته شدم، به خاطر عزاى من گريبانتان را چاك نزنيد، و صورت خود را نخراشيد و گفتار بيهوده به زبان نياوريد.» و در روايت ديگر آمده: هنگامى كه زينب 3 اشعار امام حسين 7 را شنيد، در محلّى جداى از برادر، كنار بانوان حرم بود، سر برهنه و دامن كشان سراسيمه به سوى برادرش حسين 7 آمد، تا به بالين برادر رسيد و گفت: «آه! چه مصيبت جانسوزى! اى كاش مرگ به زندگى من خاتمه مى‌داد، مادرم زهرا 3 و پدرم على 7 و برادرم‌