اخلاقى، تاريخى، و اعتقادى را مورد توجه قرار داده است.

ديوان امام على 7 هم از اين مطلب كلى جدا نيست، اما متأسفانه آن توجهى كه به نهج البلاغة شده به ديوان نشده است اگرچه مطالب آنحضرت فراوان و كلمات آنحضرت هم بطور مفصل تا بيش از بيست جلد جمع‌آورى شده است‌[1]، اما روى ديوان كم كار شده است.

در حدود سى نسخه از ديوان و شرح آنرا در كتابخانه‌هاى عمومى مشهد و قم ديدم. آغاز جمع‌آورى اشعار به نام امام على 7 به قرن چهارم (يكهزار سال پيش) منتهى مى‌شود.

صاحب الذريعه مى‌نويسد: «قديمى‌ترين نسخه از ابن أحمد عبد العزيز جلودى متوفاى سال 332 بنام «شعر على 7» است ...

«تاكنون هفده نفر ديوان را جمع‌آورى يا شرح كرده‌اند ... به زبان لاتينى (انگليسى) طبع ليدن هم شرح دارد ...»[2]

بارى در طول اين يكهزار سال هركس به سليقه خود مطالبى كه به آنحضرت در تاريخ منسوب و در قالب شعر بوده جمع‌آورى كرده است.

يكدوره تاريخ إسلام را بررسى كردن و مطالب مناسب را جمع‌آورى نمودن و بعد بترتيب حروف «الفبا» تنظيم كردن كار مشكلى است در عين حال اين كار را عده‌اى تعقيب كرده‌اند و تا آنجا كه نتيجه گرفتم بيشترين زحمت مربوط به قطب الدين بوده است.

مرحوم قطب الدين كيدرى سه كتاب درباره ديوان امام 7 عرضه كرده كه با هم از نظر مطلب و نام تفاوت دارد:

يك نسخه حدود 500 شعر دارد، نسخه ديگر حدود 900 عدد و نسخه سوم حدود 1700 بيت.

[1]- روضات الجنّات جلد پنجم صفحه 171

[2]- الذريعه الى تصانيف الشيعة ج 9 صفحات 102- 101