ننمايد، ممكن است پس از ساعتى، همه مردم كوفه به پندار رسيدن كاروان حسين 7 از خانه‌ها بيرون بريزند، به ناگاه چهره پليد خويش را آشكار ساخت و با كنار زدن نقاب، فرياد برآورد كه: هان اى مردم! مرا نمى‌شناسيد؟

من عبيد اللَّه هستم! نه حسين، پسر پيامبر! شما چه مى‌انديشيد و كجا هستيد؟! اينجا بود كه مردم عقب‌نشينى كردند و هر كدام با كنار زدن و پايمال ساختن ديگرى به نشان نفرت و انزجار از «عبيد» و استبداد اموى، از او دور شد و در مدّتى اندك، همه پراكنده شدند و او نيز با كنار زدن نقاب از چهره شيطانى‌اش در حالى كه عمامه‌اى سياه بر سر نهاده بود، وارد استاندارى كوفه گرديد.

سياست دجّالگرانه‌

«عبيد» شب را در استاندارى كوفه گذراند و هنگامى كه بامداد آن شب تيره از افق پديدار گرديد، برخاست و پس از آماده ساختن شرايط و فرا خواندن دار و دسته اموى در كوفه و سازماندهى آنان، به سخن درآمد و دجّالگرى جديدى را از سر گرفت.

او از سويى با نيرنگ بسيار به دفاع از خشونت و استبداد اموى پرداخت، و از دگر سو بر مردم يورش برد و به نكوهش بى‌رحمانه و ظالمانه مخالفان ستم و استبداد پرداخت و اصلاح طلبان و بزرگان آنان را به باد سرزنش گرفت. از طرفى، با پيش گرفتن سياست تطميع، به كسانى كه بر اطاعت و فرمانبردارى كوركورانه از او سر فرود آورند، وعده نيكى و پاداش داد و بر كسانى كه در انديشه مخالفت با استبداد و اختناق اموى و در انديشه آزاديخواهى و اصلاح امور باشند و سر به نافرمانى بر دارند و به او «نه!»، بگويند، از كيفر سخت و بى‌رحمانه خويش هشدار داد و بر ارعاب و تهديد عريان پاى فشرد.

آن گاه وارد مسجد شد و نخستين خطبه دجالگرانه خويش را در كوفه اين گونه آغاز كرد:

«يا اهل الكوفة! ان أمير المؤمنين يزيد، ولّاني بلدكم، و استعملنى على مصركم و أمرنى بقسمة فيئكم بينكم، و انصاف مظلومكم من ظالمكم، و أخذ الحق لضعيفكم من قويكم، و الاحسان الى السامع المطيع، و التشديد على المريب فأبلغوا هذا الرجل‌