گفتم: آيا اسم او اميم است؟ گفتند: آرى. گفتم: آيا فرزندى پيش از خود به خاك سپرده است؟ گفتند: چهار فرزند. پس ايشان را از خواب خود مطلع نمودم و بسيار تعجب نمودند.[1] مترجم گويد: چنان مى‌رود كه اين بيت خالى از تصحيف نبوده باشد و اصل آن بدين لفظ است كه ثبت مى‌شود:

(انعم الله بالحبيب علينا و بمسراك يا اميم الينا) چه، اولا صنعت ترصيع علينا با الينا، لفظا خالى از جهت تحسين نيست. ثانيا ربط علينا با نعم معنى خالى از تعسف و تكلّف فوق العاده نخواهد بود. تساوى تذكير و تأنيث در صيغه فعيل هم رافع ايراد خواهد بود.

(و) بقيع غرقد نام قبرستان مدينه طيبه است، چه، غرقد نام درختى است خار دار كه اين گونه اشجار در آنجا بسيار بوده است.

و باز بر سر ترجمه رساله مباركه مى‌رود و چه خوش گفته است يكى از افاضل:

عطاى الهى هنگامى كه مى‌بخشد، مايه شادمانى حيات و زندگانى است.

و هنگامى كه بازستاند، عوضى بهتر ارزانى مى‌دارد.

پس كدام از دو نعمت را زياده شناسم، و بازگشت آن نعمت را به خود سپاسى رانم.

نعمتى را كه در دنيا براى من نشاط خاطر است، يا نعمت ديگر را كه در آخرت ذخيره ثواب وافر.

[1] بحار الانوار 82: 122.