مصيبة ما اعظمها مع أنّ رسول الله 6 قال من اصيب منكم بمصيبة فليذكر مصابى فإنه لن يصاب بمصيبة اعظم منها

.»[1]: «اى قوم! چه مصيبتى بزرگ است با اينكه پيغمبر خداى- 6- فرمود: آنكه را از شما مصيبتى رسد، بايد به ياد آورد مصيبت مرا. به درستى كه كسى به مصيبتى بزرگتر از مصيبت من نرسيده است.» و روايت كرده است اسحاق بن عمار از حضرت صادق- 7- كه فرمود:

«يا اسحاق لا تعدن مصيبة اعطيت عليه الصبر و استوجبت من الله عز و جل الثواب، انما المصيبة التى يحرم صاحبها أجرها و ثوابها، اذا لم يصبر عند نزولها.»

[2]: «اى اسحاق مصيبت مشمار آن را كه صبر بر آن داده شده باشى و ثواب و پاداش نيكت ذخيره شده باشد. بلكه مصيبت آن است كه صاحبش از اجر و ثواب آن محروم شده باشد، هنگامى كه صبر نكند در نزد نزولش.» و از ابى ميسره است كه گفته است در خدمت حضرت ابى عبد الله- 7- بوديم، مردى خدمت آن حضرت آمد و شكايت كرد از مصيبتى كه به او رسيده بود، فرمود:

«اما انك ان تصبر تؤجر، و إلّا تصبر يمضى عليك قدر الله عز و جل الذى قدر عليك و انت مذموم.»

[3]: «آگاه باش كه اگر صبر بر نزول مصيبت كنى، اجر مى‌برى، و اگر صبر نكنى، بر تو جارى مى‌شود قدرى كه خداى تعالى بر تو رانده است و تو مذموم و ناپسند خواهى بود.» و از جابر- رضى الله عنه- است كه گفت: پيغمبر خداى- 6- فرمود:

«قال لى جبرئيل 7 يا محمد، عش ما شئت فانك ميت، و احب من شئت فانك مفارقه، و اعمل ما شئت فانك ملاقيه.»

[4]: «جبرئيل- 7- مرا گفت: اى محمد! زندگانى كن آنچه خواهى و آخر الامر مرده خواهى بود، و دوست دار هر كه را خواهى و عاقبت از او جدا خواهى ماند، و هر عمل كه خواهى بكن و پاداش ملاقات تو به آن است.» و روايت شده است كه در بنى اسرائيل، دانشمند و عابدى بود داراى علم و سداد، و صاحب رأى و اجتهاد و او را زنى بود كه بينهايت به او مهر ورزيدى و جهان را جز بر

[1] كافى 3: 220؛ بحار الانوار 82: 143.

[2] همان 3: 224/ بحار الانوار 82: 144.

[3] همان 3: 225؛ بحار الانوار 82: 142.

[4] من لا يحضره الفقيه 1: 298