فصل تذكر به مصائب حضرت رسول و ديگر مطالب‌

و از ابن عباس- رضى الله عنه- است كه گفته است پيغمبر خداى- 6- فرمود:

«اذا اصاب احدكم مصيبة فليذكر مصيبته بى، فإنها من اعظم المصائب»

[1] «هر گاه مصيبتى به يكى از شما برسد، بايد به خاطر آورد مصيبت مرا؛ به درستى كه مصيبت من، بزرگتر مصيبتهاست.» و از آن حضرت- 6- است:

«من عظمت مصيبته فليذكر مصيبة لى، فانّها ستهوّن عليه»

«آنكه بزرگ شناسد مصيبت خود را نسبت به مصيبت من، به درستى كه مصيبتش آسان مى‌شود.[2] و از آن حضرت- 6- است كه در مرض موتش فرمود:

«ايها الناس، ايّما عبد من امتى اصيب بمصيبة من بعدى فليتعزّ بمصيبته بى عن المصيبة التى تصيبه بغيرى، فان أحدا من امتى لن يصاب بمصيبة بعدى أشد عليه من مصيبتى.»

[3]: «هر بنده‌اى از امت من كه مصيبتى بعد از من به او رسد، شكيبايى و خرسندى به مصيبت من گيرد از مصيبتى كه نسبت به غير من به او رسيده باشد. پس هيچ كس از امت من گرفتار نشود به مصيبتى سخت‌تر و ناگوارتر بر او از مصيبت من».

و از عبد الله بن وليد است به اسناد خودش كه چون حضرت أمير المؤمنين- 7- به درجه رفيعه شهادت فايز شد مرا حضرت حسن به سوى حضرت حسين- 8- كه در مدائن بود، با كتابى فرستاد و چون كتاب را قرائت نمود، فرمود:

«يا لها من‌

[1] كافى 3: 220، الجامع الكبير 1: 41؛ الجامع الصغير 1: 72.

[2] اين ترجمه افتادگى دارد و ترجمه صحيح آن است كه:« آنكه بزرگ شناسد مصيبت خود را، بايد به خاطر آورد مصيبت مرا، كه اين باعث آسانى مصيبتش مى‌شود».

[3] الجامع الكبير 1: 372؛ بحار الانوار 82: 143.