فصل نوحه‌گرى و تسليت دادن‌

نوحه كردن به كلام خوش و شمردن فضايلى كه اعتماد راستى در آن باشد، البته جايز است. زيرا كه حضرت صديقه طاهره فاطمه زهرا- صلوات الله و سلامه عليها- به جاى آورده است در قول خود كه فرموده است:

«يا ابتاه من ربّه ادناه، يا ابتاه الى جبرئيل أنعاه، يا ابتاه اجاب ربّا دعاه»

[1] و روايت شده است كه آن حضرت، مشتى از خاك قبر پدر بزرگوارش- 6- بر گرفت و بر چشمهاى انور خود گذاشت و اين شعرها را انشاد نمود:

[2] چه باك است بر آنكه خاك مزار احمد را ببويد، اگر نبويد در تمام روزگار بوى خوش.

گرانبار مصيبتهايى بر من فرو ريخته است، كه اگر بر روزهاى روشن فرو ريزند، چون شبان خواهند شد.

و از اين جهت است كه امر آن حضرت به گريستن بر حمزه- رضى الله عنه- سابقا روايت شد.

و از ابى حمزه است از حضرت باقر- 7-:

«مات ابن المغيره، فسألت ام سلمة النبيّ- 6- أن يأذن لها في المضى الى مناحته فاذن لها و كان ابن‌

[1] ذكرى الشيعة: 72؛ اعلام الورى 143؛ منتهى المطلب 1: 466؛ صحيح البخارى 6: 18؛ المستدرك على الصحيحين 1: 382؛ سنن النسائى 4: 13.

[2] ذكرى الشيعه 72، المعتبر 1: 344.