الاول الى الاسترجاع الاخير الا الكبائر من الذنوب.»

[1]:

«نيست مؤمن كه مصيبتى به او رسد در دنيا و إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ‌ در نزد آن مصيبت بگويد و هنگام بر خوردن مصيبت به او صبر كند، جز آنكه خداى تعالى براى او بيامرزد آنچه را از گناهانش كه گذشته باشد؛ مگر كبائر كه بر آنها آتش را واجب نموده باشد. و هر گاه به خاطر آورد مصيبتى را در آينده از عمر خود و إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ‌ بگويد و الحمد لله بگويد، جز اينكه خداى تعالى بيامرزد براى او هر گناهى را كه در ميانه دو استرجاع اكتساب نموده باشد، مگر كبائر از گناهان را.» روايت كرده است هر دو خبر را صدوق- عليه الرحمه- و كلينى اسناد داده است خبر ثانى را به سوى معروف بن خربوذ و از حضرت باقر- 7- و كبائر را استثنا نكرده است.[2] و روايت كرده است كلينى به اسناد خربوذ بن داود بن زربى به كسر زاء معجمه و بعد از آن راء ساكنه، از حضرت صادق- 7:

«من ذكر مصيبة و لو بعد حين، فقال: إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ‌، وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ‌، اللهم آجرنى على مصيبتى، و اخلف على افضل منها، كان له من الأجر مثل ما كان عند اول صدمة.»

[3]: «آنكه به خاطر آورد مصيبتى را و هر چند بعد از زمانى دراز باشد، پس استرجاع و حمد و دعاى مزبور را بزبان آورد، مى‌باشد براى او از اجر مثل آنچه در ابتداى صدمه براى او بوده است.» و روايت كرده است مسلم از ام سلمه- رضى الله عنها- كه گفت: پيغمبر خداى- 6- فرمود:

«ما من مسلم تصيبه مصيبة فيقول ما أمره الله به‌ إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ‌ اللهم آجرنى في مصيبتى و اخلف لى خيرا منها الا أخلف الله له خيرا منها.»

: «نيست مسلمانى كه او را مصيبتى رسد و بگويد آنچه خداى تعالى امر فرموده است‌ إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ‌ و بقيه دعا را بر زبان راند، اينكه قرار دهد براى او بهتر از آن را؛ پس چون ابو سلمه وفات يافت، گفتم كدام يك از اهل اسلام بهتر از ابو سلمه براى من خواهد بود؟ زيرا كه اول كسى بود كه با پيغمبر خداى- 6- هجرت نمود. پس از آن، آن كلمات را گفتم و خداى تعالى، پيغمبر خداى را براى من‌

[1] الفقيه 1: 111.

[2] الكافى 3: 224.

[3] همان، 3: 224.