اسيرش نخواهد رهايى ز بند

شكارش نجويد خلاص از كمند

چو پروانه آتش به خود در زنند

نه چون كرم پيله به خود در تنند

دلارام در بر دلارام جوى‌

لب از تشنگى خشك و بر طرف جوى‌

نگويم كه بر آب قادر نيند

كه بر شاطى نيل، مستسقى‌اند

تو را عشق همچون خودى ز آب و گل‌

ربايد همى صبر و آرام دل‌

به بيداريش فتنه بر خط و خال‌

به خواب اندرش پايبند خيال‌

به صدقش چنان سر نهى بر قدم‌

كه بينى جهان با وجودش عدم‌

گرت جان بخواهد به كف بر نهى‌

و گر تيغ بر سر نهد، سر نهى‌

چو عشقى كه بنياد آن بر هواست‌

چنين فتنه انگيز و فرمان رواست‌

عجب دارى از سالكان طريق‌

كه باشند در بحر معنى غريق‌

ز سوداى جانان به جان مشتعل‌

به ذكر حبيب از جهان مشتغل‌

به ياد حق از خلق بگريخته‌

چنان مست ساقى كه مى‌ريخته‌

نشايد به دارو دوا كردشان‌

كه كس مطلع نيست بر دردشان‌

چنان فتنه بر حسن صورت نگار

كه با حسن صورت ندارند كار

ندادند صاحبدلان دل به پوست‌

اگر ابلهى داد، بى‌مغز اوست‌

مى صاف وحدت كسى نوش كرد

كه دنيا و عقبى فراموش كرد