طعم بلا، چاشنى پذيرد.» «پس هر گاه خدايش امتحان بلا فرمايد و او در مقام نفس است، حمل بلا ننمايد و جزع و بيتابى بر او غالب آيد و حبس نفس بر او دشوارست و بى‌خبر از طمأنينه شكيبايى و اصطبار.

و اما اوحش منازل در راه محبت از اين رهگذر است كه محبت، مقتضى انس به محبوب و التذاد به بلاست، از جهت مشاهده مبتلا در آن و اختيار مراد محبوب، و صبر اقتضا مى‌كند كراهت بلا را چنان كه گذشت. و اين است كه صبر و رضا، منافى يك ديگرند و ناخوشتر در مقام توحيد كه صابر را دعوى تجلد است و هر دو از مرغوبات نفس مى‌باشد و توحيد را اقتضاى فناى نفس است پس مى‌باشد ناخوشتر، زيرا كه ثبات نفس در مقام توحيد از اقبح منكرات است؛ بلكه رضا با بزرگى قدر و علوّ امرش، نزد اهل تحقيق از اول مسالك توحيد است؛ زيرا كه سلوك ايشان به فناى در توحيد به ذاتهاى ايشان است و رضا فناى اراده در اراده حق متعال و وقوف صادق با مراد اوست و فناى صفت قبل از فناى ذات است. و به اين تحقيق، منافات صبر و رضا با يك ديگر براى تو مبيّن شد و بعد مسافت و شدت مسالكى كه در ميانه اين هر دو است، معيّن گرديد.