فرمان داد كه قضيه را به غائبان نيز اطلاع دهند.

فردا پيش از طلوع فجر نزد وى حاضر شديم وى جامه‌هاى خود را پوشيده بود و انتظار ما را مى‌كشيد پس او سوار شد و ما نيز سوار شديم و آهنگ دربار كرديم چون بدان جا رسيديم خادمى را ايستاده نزد در ديديم، چون ما را ديد گفت: اى ابا محمد، امير المؤمنين در انتظار توست، پس ما را داخل دربار كرد و فرمود كه نماز بخوانيم ما به نماز ايستاديم و هنوز نماز را به پايان نرسانده بوديم كه خادم بيرون رفت آنگاه به ما گفت: داخل شويد ما داخل شديم و ديديم كه امير المؤمنين بر روى مسند خود نشسته جامه سياه و طيلسان (لباده) و رشته مرواريد و عمامه خود را بر تن دارد ما ايستاديم و سلام كرديم او دستور نشستن داد و چون در جاى خود قرار گرفتيم او از مسندش به كنارى رفت و عبا و عمامه و شال و پارچه سياه (علامتى بود كه بنى عباس انتخاب كرده بودند و امروز اين علامت براى علويّين است) و قلنسوه خود را بر داشته و آنان را نيز امر كرد كه اين چنين كنند و آزاد باشند و چون حاضرين امر و تأكيد و اصرار خليفه را مشاهده كردند، همه عبا و عمامه را بر داشته و شال و جوراب را كنده و با آزادى كامل نشستند.

مأمون گفت: منظور من از اين جلسه گفتگو و مناظره در چند مبحث مورد لزوم و ابتلاء است.

مأمون اول يك مسأله فقهى عنوان كرد و تقاضا نمودم اول يحيى بن اكثم و سپس ديگران به ترتيب پاسخ دهند.

حاضرين به ترتيب از حكم و آثار و علل و اطراف و فروع آن مسأله جواب گفتند.

مأمون تا آخرين نفر كه صحبت مى‌كرد، ساكت و آرام نشسته و سر پائين انداخته و كاملا به حرفهاى حاضرين گوش مى‌داد.

و پس از آن يحيى را مخاطب قرار داده و گفت: در بيان حكم نيكو جواب دادى، ولى در بيان علت حكم راه اشتباه پيمودى و سپس يكايك آنان را مورد توجه قرار داده و سخنان آنان را تخطئه و انتقاد مى‌كرد و نسبت به سخنان بعضى از آنان‌