مى‌كرد، يك روز من رشكم آمد، گفتم يا رسول اللَّه خداوند عوض آن پير زن، زن جوانى زيبا به تو داد كه ناگهان پيغمبر بر آشفت و به غضب آمد دست به دست مى‌زد و فرمود: «خدا شاهد است خديجه زنى بود كه چون همه از من رو بر مى‌گردانيدند، او به من رو مى‌كرد و چون همه از من مى‌گريختند، خديجه به من محبت و مهربانى مى‌كرد چون همه دعوت مرا تكذيب مى‌كردند، خديجه به من ايمان مى‌آورد و مرا تصديق مى‌كرد و در مشكلات زندگى مرا تسليت مى‌داد و با مال خود كمك مى‌نمود و غم از چهره من مى‌زدود».

مقام خديجه چنان بالا گرفت كه خداوند به وسيله جبرئيل به خديجه سلام فرستاد و او را پاداش عظيم وعده داد كه هيچ يك از گذشتگان و اصحاب بدان مقام نرسيدند.

آرى موقعيت خديجه را هيچ يك از همسران پيامبر نداشت زيرا هيچ يك از آنان به اندازه خديجه خلوص نيت و صدق ارادت نداشتند و بذل مال و همت و تحمل رنج و مصيبت نكردند. ولى عايشه اين مقام و موقعيت خديجه را نمى‌توانست تحمل كند.

«حميدى» در كتاب «الجمع بين الصحيحين» از مسند عايشه روايت كرده كه گفت: «ما غرت على امرأة من نساء النّبيّ الّا على خديجة و ما رأيتها قطّ و لكن كان يكثر ذكرها»[1] ..

به غيرت نيامدم بر احدى از زنان پيامبر به اندازه‌اى كه بر خديجه به غيرت آمدم با وجود اين كه او را هرگز نديدم و ليكن پيامبر او را بسيار ياد مى‌كرد.

و هر وقت پيغمبر گوسفندى مى‌كشت بعد آن را قطعه قطعه مى‌كرد و براى دوستان خديجه مى‌فرستاد بعضا به او مى‌گفتم كه گويا در دنيا جز خديجه زن ديگرى نبود، مى‌فرمود: چرا بود ولى او مادر فرزندم بود.

عايشه گفت: «و لقد امره ربّه عزّ و جلّ ان يبشرها ببيت من قصب في الجنّة»

[1] مسلم، صحيح، ج 2، ص 371- 370.