گفته مى‌شود، اين است كه براى شناختن باطن افراد راهى جزاز طريق علام الغيوب نيست ما در باره افراد از روى ظواهر آنها قضاوت مى‌كنيم، اگر ملاك ظاهر افراد باشد، مى‌بينيم كه عبادت و خويشتن دارى شيعه اهل بيت پيامبرتان و اجتهاد و ورع و دورى آنها از شبهات، از ديگران به مراتب بيشتر و كاملتر است، با وجود اين اگر اينها در گفتارشان متهم به كذب شوند، پس حال ساير مسلمانان چگونه خواهد بود؟! من ورع و تقوا و امانتدارى كه از جمعى از شيعيان اهل بيت و راويان آنها شناختم، در ديگر راويان سراغ ندارم در كتابى كه مؤلف آن متهم نيست، خواندم يحيى بن صفوان كه از رجال على بن موسى الرضا و محمد بن على الجواد است و از اين دو امام و چهل تن از اصحاب امام صادق 7 روايت كرده و او با عبد اللَّه بن جندب و على بن نعمان در مسجد الحرام عهد كرده بود كه هر كدام از آنها زودتر بميرد و آن كه زنده بماند اعمال او را نيز انجام دهد و تصادفا هر دو رفيق يحيى بن صفوان زودتر از او فوت كردند و يحيى زنده ماند، او طبق تعهدى كه با آنها داشت هر عمل خيرى كه براى خود انجام مى‌داد براى آنها نيز انجام مى‌داد، هر موقع براى خود حج بجا مى‌آورد يا زكات مى‌داد و يا عبادت و هر كار خيرى براى خود انجام مى‌داد، براى دو رفيقش نيز انجام مى‌داد تا روزى كه زنده بود و اين نهايت امانت و صداقت آنها را مى‌رساند آرى اين است آنچه من از صداقت و امانت روات و محدثين شيعه شناختم.

باز خواندم از جمله شيعيان على بن ابى طالب 7 هفتاد مرد بودند كه به جهت كثرت نماز كف دستهايشان مثل زانوى شتر پينه بسته بود. و نيز خواندم پيشانى على بن مهزيار مثل زانوى شتر شده بود و امثال اين افراد در ميان شيعيان زياد بودند، پس چگونه ترك روايات اين نوع افراد و عمل به مضمون آنها جايز است و چه عذرى پيش خدا و رسولش دارند وقتى كه با او ملاقات نمايند؟! به علماى مذاهب اربعه گفته مى‌شود كه گمان نمى‌كنم چيزى شما را به اين شبهه انداخته باشد، مگر اين كه معاشرت اهل بيت پيامبر و شيعيان آنها را ترك كرديد