در فضائل آل محمد 6‌

احمد بن حنبل در مسندش به سند خود روايت كرده كه: پيامبر 6 دست حسن و حسين را گرفت و فرمود:

«من احبّنى و احبّ هذين و اباهما و امّهما كان معى في درجتى يوم القيامة»

[1].

هر كس مرا دوست بدارد، و اين دو و پدر و مادرشان را نيز دوست بدارد، روز قيامت با من در يك درجه خواهد بود.

شافعى ابن مغازلى در كتابش به سند خود از «جابر بن عبد اللَّه انصارى» روايت كرده كه گفت: روزى رسول خدا در عرفات به على 7 فرمود: اى على نزديك من آى، (فرمود):

«خلقت انا و انت من شجرة فأنا اصلها و انت فرعها و الحسن و الحسين اغصانها فمن تعلّق بغصن منها ادخله اللَّه الجنّة»

[2].

من و تو از يك درخت خلق‌شده‌ايم پس من ريشه آن درختم و تو فرع آن و حسن و حسين شاخه‌هاى آن هستند، هر كس به شاخه‌اى از آن چنگ بزند، خداوند او را وارد بهشت مى‌كند.

و نيز ابن مغازلى در كتاب «المناقب» به سند خود از «عبد اللَّه بن عباس» روايت كرده كه گفت: از پيامبر 6 از كلماتى سؤال شد كه آدم از پروردگارش گرفت و به جهت آن توبه‌اش قبول گرديد فرمود:

«سأله بحقّ محمّد و علىّ و فاطمة و الحسن و الحسين الا تبت على فتاب اللَّه عليه انّه هو التّوّاب الرّحيم»[3].

خدا را قسم داد به حق محمد و على و فاطمه و حسن و حسين : كه توبه‌اش را قبول كند، خداوند نيز توبه او را قبول كرد.

[1] احمد بن حنبل، مسند، ج 1، ص 77- ذخائر العقبى، ص 123- ابن مغازلى، المناقب، ص 370.

[2] ابن مغازلى، المناقب، ص 297 و 90.

[3] ابن مغازلى، المناقب، ص 63- ينابيع المودة، ص 97.