شب را با گريه و ناله صبح كردم، و جريان را به پدرم گفتم پدرم سجده طولانى كرد، بعد كه سرش را از سجده برداشت فرمود: اى فاطمه به جهت پاكى نسل به تو بشارت مى‌دهم زيرا كه خداوند شوهر ترا نسبت به ساير مردم فضيلت و برترى داده است و به زمين دستور داده كه با او تكلم كند و اخبار خود و آنچه بر روى آن از شرق و غرب عالم در آن جارى است، به او بگويد[1].

مرحوم سيد ابن طاوس مى‌گويد: اين عين عبارت كتاب او است.

سليمان بن احمد طبرانى از «هشام بن عروه» از «عايشه» روايت كرد كه گفت:

مى‌ديدم رسول خدا نسبت به فاطمه بيشتر محبت مى‌كند و از دست و صورت او مى‌بوسد عرض كردم اى رسول خدا چرا اين قدر فاطمه را مى‌بوسى؟! فرمود: اى حميرا وقتى مرا به آسمان بردند و به بهشت در آوردند، پاى درختى از درختان بهشت ايستادم كه هرگز چنين درخت زيبائى و چنين برگهاى سفيدى و ميوه پاكيزه‌اى نديده بودم، يكى از آن ميوه‌ها را چيدم و خوردم، آن ميوه نطفه فاطمه شد كه اينك هر وقت مشتاق بوى بهشت مى‌شوم، آن بوى را از فاطمه 3 استشمام مى‌كنم اى حميرا فاطمه مثل زنان ديگر نيست او حيض نمى‌بيند، چنان كه زنان ديگر مى‌بينند[2].

متن روايتى كه خطيب در تاريخ بغداد آورده چنين است:

«عن عايشه، قالت‌: قلت يا رسول اللَّه مالك اذا جاءت فاطمة قبّلتها حتّى تجعل لسانك في فيها كلّه كأنّك تريد ان تلعقها عسلا؟ قال: «نعم يا عايشة انّي لما أسرى بى الى السّماء ادخلنى جبرئيل الجنّة فناولنى منها تفّاحة فأكلتها، فصارت نطفة في صلبي فلمّا نزلت، واقعت خديجة ففاطمة من تلك النّطفة و هى حوراء انسيّة كلّما اشتقت الى الجنّة قبلتها»

[3].

[1] ابن طاوس، طرائف، ص 111.

[2] خوارزمى، مقتل الحسين، ص 63- ذخائر القبى، ص 36.

[3] تاريخ بغداد، ج 5، ص 87