عرض كرد: الان مى‌بينم خداى عز و جل مرا به سبب تو به مقامى رسانيده است كه اگر بخواهم مى‌توانم آسمان را با دست خود لمس كنم.

پيامبر 6 به على 7 فرمود: بت را بردار. او بت را برداشت و به پيامبر داد و آن حضرت آن را بر زمين زد و شكست‌[1].

اين روايت را حاكم نيز در مستدرك آورده و در آن آمده كه وقتى من به بام كعبه شدم رسول خدا عقب رفت و فرمود: بت بزرگشان را بينداز من ديدم با ميخ به زمين كوبيده شده فرمود آن قدر بكش تا كنده شود، بعد فرمود: آيه: جاءَ الْحَقُّ وَ زَهَقَ الْباطِلُ إِنَّ الْباطِلَ كانَ زَهُوقاً[2].

(بگو حق فرا رسيد و باطل مضمحل و نابود شد و (اصولا) باطل نابودشدنى است!.

بالاخره على 7 مى‌گويد من آن قدر آن را كشيدم تا از جايش كنده شد و به پائين انداختم و سپس خود را از بام پائين انداختم با رسول خدا به عجله از مسجد بيرون شديم چون ترسيديم كسى ما را ببيند[3].

اين روايت را احمد بن حنبل در مسند خود[4] و نسائى در خصائص‌[5] و متقى در كنز العمال‌[6] و محب طبرى در «رياض النضرة»[7] و ديگران روايت كرده‌اند و اين روايت در باره شكستن يكى از بتها قبل از هجرت بود ولى روايت قبل و روايتى كه در ذيل ذكر مى‌شود در فتح مكه است.

[1] ابن مغازلى، المناقب، ص 202.

[2] سوره اسراء، آيه 81.

[3] حاكم، مستدرك الصحيحين، ج 2، ص 366.

[4] احمد بن حنبل، مسند، ج 1، ص 84- 151.

[5] نسائى، خصايص، ص 31.

[6] متقى، كنز العمال، ج 6، ص 407.

[7] محب طبرى، رياض النضرة، ج 2، ص 200.